Обсуждение:Национальная детская библиотека имени Хнко-Апера

                          Գիրքը, որը փոխեց իմ կյանքը                                                            Գրիչս այժմ անզոր է նկարագրելու այն զգացումները,երբ ձեռքս եմ վերցնում հայ գրողների արտասավոր լարումով ստեղծած թանկագին գոհարներից մեկը: Հոգիս լցվում է խինդով,պարուրվում նուրբ ելևէջներով: Զգում եմ ազգիս վսեմությունը,ասպետական ազնվությունը,արտասավոր տաղանդով ստեղծագործած <<ցեղին ուժի>> և <<ցեղին ցավի>> զրկանքներն ու հուսահատությունը: Այդ դժվար պահին լույսի մի նշույլ, կյանքի փրկություն. <<Մի ծաղկով գարուն>>, ուր անմահանում է մեծն զորավար հայի զավակի` Գևորգ Մարզպետունու խելահեղ հերոսությունը, ով բարձր գնահատեց հայրենիքի փրկությունը, սեփական անձի գոյությունից, ով թողեց ընտանիքը ու դեգերեց օտար երկրներ,ազգի հանգիստը պահպանելու համար:Նրա զորքը շիկացած զգացմունքներով առաջ էր մղվում ծովամարտին:Ազգի փրկության ու ազատության պայքարը պսակվում էր հաղթանակով:  <<Անհանգիստ մարդ,որ ստեղծվել էր հավիտյան թափառելու համար>>: Հավատարիմ մնալ թագավորին ու ընտանիքին, դա միայն կարող էր նա ով քսան հոգուց բաղկացած զորքով առաջ գնաց ու վայելեց հաղթանակի քաղցր պտուղները:                                                                                              Սա այն ամենասքանչելի մարգարիտներից էր, որ փոխեց իմ ներքին աշխարհը, լոկ մի պատմություն, որի մեջ դրված է խելամոլոր հոգի ու տաք ջերմություն, որ հույս է տալիս խեղճ ժողովրդին, լույս է վառում մթագնած խավարում: Իսկ այդ խավարում սրտի դառնահեծ աղաչանքները, որ պարփակվում են ողբերգությամբ, նօր հույս ու լույս են վառում Աստծո կատարելության և մարդու անկատարության մեջ: Սա այն յուրօրինակ մատյանն էր, որ Նարեկացին հանում էր խորքից, դիմում եր ժողովրդին, որ դասեր քաղեն ապագայի համար: Նրա կենսախինդ հոգում, մարդու կատարելության հողմերն են գալարվում, որի կերտման մեջ իր գրի նման շողացել է քնարական հերոսի հույզերն ու ապրումները:                                                                                                                                    Այս մատյանը խառնվում է սրտիս մաքրությանը, ու վեր են սլանում,կյանք է ներշնչում դառնացած հողմին, մեղքի մրրիկը դարձնում է քավության մեղմանուշ զեփյուռ, բարկության հոտը փոխում է կենսաբեր անձրևի, նա անբավ քաղցրություն է, բազմափայլ ճաճանչ, ամենազոր դեղ, հավերժական հույս, աչք ամենատես բերկրանքի աղբյուր,անսայթաք ուղի, անխարդախ խրատ:Սա մի գանձ է, որը կարդալով կարողանում են մաքրվել ու թեթեվանալ չարագույժ մեղքերից, սրտիդ խորքում մխրճված տանջող ցավերից ու ունենալ մարդկային արժեքներ:                                                                                                              Երբ կարդում եմ մատյանի յուրաքանչյուր տող, ըմբռնում նրա ամեն մի ելևէջ,հասկանում եմ,որ մարմինս սարսռում է,դողում եմ ամբողջությամբ, դառնալից հոգիս վերածվում է կենսախինդ թռթիռների, ճնշող լռության մեջ լսվում է սրտիս արագընթաց բաբախյունը: Փոքրիկ սեղանիս վրա դրված լապտերի աղոտ լույսը, միախառնվելով լուսնի շողակաթին, լւսավորել է <<խառնաշփոթ>> դիմագծերս, այժմ անզոր եմ շարունակել ողբերգությունը:Գիրքս ցած դրեցի գրասեղանի վրա, պառկեցի քնելու, աչքերս չէի կարողանում փակել ու կոտրել գիշերային լռությունը, դարձյալ վերցրեցի ձեռքս արդեն ինձ հարազատ դարձած այդ հնամաշ գիրքը ու շարունակեցի կարդալ, բայց չհասկացա, թե ինչպես արևի ճառագայթները ներխուժեցին պատուհանիցս ներս` լուսավորելով ամբողջ սենյակս:Այդ ճառագայթների նման էլ հոգիս մաքրվեց ու ջերմացավ. դւրս եկա փողոց, խառնվեցի մարդկանց բազմությանը, նրանց անկեղծ հոգին խառնվեց իմ թեթևացած հոգուն, ու թողնելով ամբոխը իրենց հույզերով ու հույսերով, անհետացա ցերեկային փողոցի ծայրակետում: Այժմ կա ավելի մշտնջենական պերճափայլ պարգև,որքան այս կենդանապարգև գրերն են որոնք փոխում են մեր կյանքը,այն դարձնում եդեմային բնաշխարհ ուր խառնվում են մեր հույզերը և դառնում են հրաշագեղ ու հեքիաթային մի աշխարհ,որտեղ կյանքի խաչմերուկներն են տանջալլուկ ցավերը, կորցրած հայրենիքի կարոտը,մաքրամաքուր հույզերը:ՈՒրեմն`թող շողա մեր ոսկեղենիկ գիրն ու միալար հանդարտությամբ լցնի մեր մեղմացած հոգիները: