Монастырь Дивабуйн (остров Ахтамар, Западная Армения) — различия между версиями
(Новая страница: «{{Организация | имя-ру-01 = | имя-ориг =Դիվաբույնի վանք | имя-анг = | имя-арм =Դիվաբո...») |
|||
| Строка 15: | Строка 15: | ||
| код организации 1=7 | | код организации 1=7 | ||
| сокращение = | | сокращение = | ||
| − | | изображение = | + | | изображение =Дивабуйн.jpg |
| девиз = | | девиз = | ||
| вид заведения = | | вид заведения = | ||
| Строка 58: | Строка 58: | ||
Երկար զրուցեցիքն նրանց հետ` խնդրելով, որ հողն ու քարերը նորից լցնեն իրենց տեղը, քանի որ իրենք որպես կառույցի պահապաններ էին ներկայանում: Նրանց դեմքերից հասկանալի էր, որ նրանք դա չեն անելու: | Երկար զրուցեցիքն նրանց հետ` խնդրելով, որ հողն ու քարերը նորից լցնեն իրենց տեղը, քանի որ իրենք որպես կառույցի պահապաններ էին ներկայանում: Նրանց դեմքերից հասկանալի էր, որ նրանք դա չեն անելու: | ||
| + | ==Изображения== | ||
Версия 20:07, 30 мая 2011
| ' | |
| Դիվաբույնի վանք | |
| Դիվաբույնի վանք | |
| |
| Конфессии: | Армянская апостольская церковь |
| Состояние: | Руинированные и несохранившиеся церкви |
| Ссылки: | источник |
История
Աղթամար կղզու Սբ. Խաչից ընդամենը մի քանի կմ այն կողմ եկեղեցի են քանդում: Պատմական Ռշտունիք գավառի Հիգեղ (հայաբնակ է եղել մինչեւ 1894թ. համիդյան ջարդերը) գյուղի նավակայանից շարժվեցինք Դիվաբույնի վանք:
Վերջինիս կառուցման ճշգրիտ տարեթիվն անհայտ է, միայն հայտնի է որ վանքը 1447թ. հիմնանորոգվել է Աղթամարի կաթողիկոս Զաքարիա 3-րդի հայրապետության օրոք:
Վանքն ունի երկու միանավ եկեղեցի (գլխավոր կառույցը Սբ. Հարությունն է), երկու ավանդատուն, գավիթ և կից շինություններ: Վանքից հարավ գերեզմանոցն է, որի խաչքարերը թվագրվում են սկսած 13-րդ դարից:
Այս հոգևոր կենտրոնը գործել է մինչև համիդյան ջարդերը՝ 1894-96թթ.: Սակայն շինությունը մինչև մեր օրերը բավականին կանգուն է մնացել: Վանքի ամբողջական տեսքով հիանալու մեր հույսերը վերածվեցին հիասթափության՝ դեռ կառույցին չմոտեցած:
Արևելյան պատի տակ՝ գավթի մեջ, մեծ հողակույտ կար: Հյուսիսային կողմում քրդերը խնջույք էին կազմակերպել՝ խաչքարի վրա խորովածի սեղան էին բացել: Հինգ գևաշցի քուրդ էին, որոնց պարագլուխը տարեց մի մարդ էր՝ Վան քաղաքից:
Նրանցից մեկը «վրիպելով» նշեց, որ իրենց այստեղ իշխանական մարմիններն են ուղարկել: Մեզ պատմեցին, որ իրենք Հինգեղից (այժմ՝ Ինքյոյ) են և մի շաբաթ է՝ վրաններով այստեղ են բնակվում՝ իբր մոտակա գևվաշցի խուլիգաններից վանքը պաշտպանելու համար:
Վստահեցրին, որ նրանք են եկեղեցին հիմքից քանդում: Այնինչ՝ իրենց հագուկապն ու հողակույտերի թարմությունը բավական էր` հասկանալու, որ քանդողներն են:
Գանձախույզները 12.5 մետր երկարությամբ եւ 6.7 մետր լայնությամբ եկեղեցու ներսից քանդելով՝ հիմքից մի քանի մետր էլ խորացել էին՝ հույսով, որ հայերի ոսկին են հայտնաբելու:
Երկար զրուցեցիքն նրանց հետ` խնդրելով, որ հողն ու քարերը նորից լցնեն իրենց տեղը, քանի որ իրենք որպես կառույցի պահապաններ էին ներկայանում: Նրանց դեմքերից հասկանալի էր, որ նրանք դա չեն անելու:
